Malocclusie, een veel voorkomende tandheelkundige aandoening die wordt gekenmerkt door verkeerd uitgelijnde tanden en kaak, heeft aanzienlijke gevolgen voor zowel de mondgezondheid als de esthetiek .
Het effect van de tonghouding op malocclusies.
Als we aan de tong denken, denken we vaak als eerste aan de rol ervan bij het proeven en spreken.
Het belang ervan reikt echter verder, vooral wat betreft de manier waarop het in de mond rust. Dit ogenschijnlijk kleine detail is cruciaal bij het vormgeven van onze tandboog en het correct uitlijnen van de kaak.
In deze verkenning ontdekken we de manieren waarop een onjuiste plaatsing van de tong tot malocclusies kan leiden.
Bovendien zullen we zien hoe het aanpassen van de positie van de tong een sleutelfactor kan zijn bij het voorkomen van deze tandheelkundige problemen of het verminderen van de impact ervan.
De basisprincipes van malocclusie
Malocclusie verwijst naar de verkeerde uitlijning van tanden en beten, die zich in verschillende vormen kan manifesteren, zoals overbeet, onderbeet, kruisbeet en open beet .
Hoewel genetica grotendeels de kaakstructuur en de uitlijning van de tanden bepaalt, spelen omgevingsfactoren en gewoonten, vooral tijdens de kindertijd, ook een cruciale rol.
De tonghouding is een belangrijke factor die de manier bepaalt waarop de kaak meegroeit met de tanden.
Tonghouding en de impact ervan
Een correcte tonghouding houdt in dat de gehele tong lichtjes tegen het gehemelte drukt , vlak achter de voortanden, zonder de tanden te raken.
Deze positie ondersteunt de natuurlijke boogvorm van de bovenkaak. Omgekeerd kan een laag rustende tong of een voorwaartse tongstoot overmatige druk uitoefenen op de tanden, wat mogelijk tot verkeerde uitlijning kan leiden .
Tongposities en malocclusies
-
Ideale occlusie : de tong rust tegen het gehemelte, wat leidt tot een brede tandboog en een ondiep gehemelte met een intermolaire breedte van 42 mm, wat als ideaal wordt beschouwd.
-
Boventanden aanraken : Tong die de boventanden raakt, vaak als gevolg van overvolle verstandskiezen, resulteert in een intermolaire breedte van 37 mm en een kleine verdringing van de onderste snijtanden. De gezichtsvorm blijft goed, er is weinig orthodontie nodig.
-
Opeenhoping van boven- en ondertanden : Gekenmerkt door een klasse 1-2 malocclusie waarbij de tong niet op het gehemelte rust. De intermolaire breedte is ongeveer 30 mm, wat duidt op een matige drukte.
-
Open/diepe beet : De tong oefent een splijtkracht uit en bijt tussen de tanden, wat leidt tot een intermolaire breedte van meer dan 34 mm, naar binnen gerichte beweging van de tanden en tongmarkeringen.
-
Klasse 3 Malocclusie : De tong rust op de mondbodem, waardoor de bovenkaak inzakt en de onderkaak uitsteekt, wat na verloop van tijd resulteert in een langere kaak.
Lage tonghouding en smal gehemelte
Een lage tongpositie , waarbij de tong op de bodem van de mond rust, kan bijdragen aan een smalle bovenkaak of een hoog gebogen gehemelte .
Miauwen verwijdt de bovenkaak en het gehemelte
Deze aandoening leidt vaak tot overvolle tanden en een kruisbeet, waarbij de boventanden in de ondertanden zitten.
Afhaal
Het begrijpen van het verband tussen tongposities en malocclusie biedt een nieuw perspectief op preventieve mondzorg.
Hoewel dit geen op zichzelf staande oplossing is voor ernstige malocclusies, kan een correcte tonghouding (miauwen) een belangrijke rol spelen bij het behouden van de tanduitlijning en de algehele mondgezondheid.
Het herinnert ons eraan hoe kleine, gebruikelijke veranderingen een substantiële impact kunnen hebben op ons welzijn.
